عجب از جناب ایشان نه عنایتی نه نامه //
نه به نامه ای پیامی ،نه کلامی و نشانه //
نه دلی ز جان که دل را که همی کنایه بر ما //
که گر این دل از نشانه ره ساده ای که نامه
تو بگو مرا چه حاصل چه کمم ازین محاسن
تو مگر خود آ شناسی که نموده ای بهانه
چه شود اگر ز پیمان برما نجست پیمان
چه غم از حبیب خوشتر که رسد ز جان نشانه
من اگر خراب و مستم وطنم شراب کهنه
نفسم به نام جان و نگهم به او روانه
من اگر عاشق و مستم و گرم سخت و روانه
و اگر رند و کتابم همه را ز او نشانه
همه از وفای کویش همه را ز مشک جویم
همه اش از اوست دارم همه را ز او نشانه
من که از کوی بلادم گویشم عشق و تمنا
صنمم رفیق کهنه وطنم کزو نشانه
همه مقام ثابت همه جلال و بارش
همه را ز اوست دارم همه را ز او نشانه
همه را زعیش کویش همه را ز بوی مویش
همه را از او که دارم همه ام ز او نشانه
سراین مگو چه شد دل که عزیز جان اویم
که هوای خدمت او، که هوای او نشانه
به ندای رحمت او دل و جان و یار خوشبو
به وفای حکمت او دل و جان و راز و شانه
