گر خدا سازد رهت آن بهتر است //
او بسازد راه ما آن اکبر است //
گر خدا سازد رهت نا بیم راه //
او بسازد بهتر از آن بیشه راه //
هر چه خیر آید همان راهش نکوست //
آن چه دانی بنده ای کار خدا
این جهان جان است و جانان بر وصال
می خرامانم به گلزارش خصال
خوش به رفتن بر وصال جان به جان
خوش بر آن جانی که شد بر ما ز جان
جان به جان آید ز جان بر ما عیان
ما ز جانش خوش دلیم ما را جهان
این مسیر بر راه و ما را رفتن است
آن به شادی کوش دنیا بر خزان
ما به امید وصالش خوش دلیم
خوش دلی این شیوه ی ما در جهان
خوش دلیم و می سراییم بهر او
از وطن خوانیم و از اسرار او
زانکه بر ما غم نخواهد از چه کم
ما که او داریم او کافی چه غم
خوش خرامانیم در راه وطن
خاطر خوش را به امید وصالش آن حسن
هر که را خواند بیابد بر رهش
بیم راه ناید به ما جان حاضر است
آن خودش راند ز ما دام بشر
زانکه آگاهیم از بازی شر
پس چرا خاطر پریشانی کنیم
زانکه می دانیم خواهد او رصد
زانکه دنیا موج و ما هم زورقی
آن بسازد کشتی از جنس زر
آنچه از موج و پریشانی و غم
گر براید می سپاریم بر خدن
آن شد بر سعی ما یا که نشد
زان نکوهش را نباشد آن حذر
گر که باشد مصلحت راهش که باز
گر که باشد آن صلاح ما به ساز
رانکه آسان می نماید راهش او
آن اگر راه تو باشد آن قدر
مکن ناله که آید راه آزاد
اگر خود را سپردی آن به آواز
اگر راهی نبستی راه باز است
که نیت را ز کوشش راه باز است
اگر نامد به تو آن را رها کن
که شاید بهتر آید آن به ما به
ز حکمت آن بسازد راه ما را
چنان که شکر گویی آن به ما به
از این راه و کتاب زندگانی
ببر درسی ز هستی در جهان به
که هستی خود شناسد ذات راهت
اگر دقت گذاری آن به ما به
ز گیتی گذر کن که آن را گذر
گذار رد پایی ز خود بر اثر
بکوش تا ز حکمت به آن آگهی
رسی بر سر چشمه آن را بهی
که این راه انسان شناسی هداست
بخواند دلت بر دلش کان خداست
که از معرفت از وجودت سجود
شناسی که راه دلت بر وجود
چو دانی که جز جان نباشد ز جان
ز جان آگهی یاب و بر خلق عیان
که آن بی کسی که فتاده ز دست
همان آن تویی نوع دیگر ببست
بگیر دست مظلوم بی کام دست
که آن دست بیارزد به هر چه که هست
امان دلش باش در بی کسی
نیارزد که دنیا به دم کان خسی
ز دنیا ز خواهش بگردان رهت
که نارد به تو توشه ی ارزشی
به جز آن همان راه دوست
که دانی که با خلق آیی به دوست
که جز او نخواهی ز او
که دانی همه برفناست جز هم او
چو صد را بخواهی ز او
نود هم به آن است چه خواهی ز او
ز دنیا گذر کن گذر بهر او
که گور است همان خانه ی مور سور
ز برق و ز ظاهر تجمل گذر
که آنجا بجز بر کفن را به سر
ز نیکی به دنیا بماند اثر
نه آن نام ننگی که شد دردسر
تو خاموش شو بر بشر آن گذر
بشو مرحمی بر بشر در گذر
ز مرحم گشایش کن آن را دمی
که شاید که نامت نهند آدمی
که دنیا گذشت بر نگشت
که دنیا همان یک اثر از گهر
