ما را خیال جان تو با جان ما خاطر خوش است // ما را ز خیالی که ز جان خاطر

چراغ دیده را افکن به دل باز // مگو دل را چه شد راهی به انباز // بیا با ما

این که گوید کس ندارد خبر از دنیای عشق // جز به انسان که بخواهد شَرَب و لذت عشق //

تو چه دانی که چه شد بر دل ما // چه بدیدیم ز تو جان طلبیدست به ما // تو

ای دل اگر عاشقی؛ عشق بخوان سوی جان // عشق بخوان بر دلت ؛ عشق به دل خانه جان //

کرا دیدی ز دنیا سود برده // کرا دیدی سر آخر جان نبرده // که این دنیا به هر چه

ما را دلی تپیده از جنس او هویدا // هر دم ز جان او ما این خانه را هویدا //

تو مکن جور به اغیار و غریب // که نباشد به دلت سلسله از موی رقیب // بهتر آنست بتابی

دلی دارم که حالش حالی از جان // بخواند بر دل از جان زانکه او جان // نخواهد دل پرستاری

ملامت گر احرار دلت گو رمضان باش // نیابی به مجال دل از آن راه نشان باش // صوفی دل