راهی برو که جانت یابی به دل گشودن // گامی بزن که از جان شادی به دل سرودن // از

ای آنکه ز دل، دل به جفا باخته ای // این راه جفا را نه به ما بلکه به خود

آب و گِل را مبتلا شد زان مخمر بر خمیر // تا که جان آید بسازد دل خمیر // تا

اینکه من او را بخواهم ز کِنشت // آن که او جان را شناسد کان بهشت // قصه ی ما

روزی رسیم بر هم ؛ آن روز خوش پدیدار // روزی که خود فراموش ؛ جانِ دلت پدیدار // میبینمت

ما و خیال رویت جان روی آفریده // ما و نسیم مویت جان است به جان به دیده // آغوش

چنین گفتش به دل آن یار نوشان // بگفتا برتو بادا دُرد نوشان // بگفتا دل شناس و جان بنوشان

دلی که شد ز او مست و به جان بست // برفت از دیده آن را زانکه جان بست //

رو برو بر سر آن سلسله ی موی کمند // که نباشد غم ما سلسله از موی کمند // آن

چنین سزا نبود دل قمری ارنوشم // که این مصاحبه تا صبحدم ببرد هوشم // که دل ساده از جان