دل دیوانه شد از دست جفا پیشه که بر بست که بر بست// تا بوده همین بوده و بودست همی

من اگر با تو نشینم دل که جان دیده هدف // تو چه دانی ز چه آید به دل آن

مرا گفتی تو بر رست بلی هستم که ره بست // چرا چون لیلی ی سخت امان برد از تو

سیر سلوک مکان بین و رموز شعر و نفیر // که نیست فاصله از جان به ما در عالم پیر

سرشتم آمد و گفتا که دل جای // بگفتا از چه رو خوانی سر از جای // تو از دنیای

آن یار کزو خانه ز عشقش سپری بود // آیا چه خطا دید که از دیده جدا بود // مارا

از ظن مبر ملالت خاطر از من زود // که بی تو نمیروم به هیچ سری بهبود // زمانه نداد

روز وصل آن همای و آن خیالان یاد باد // آن نگار خوش خرام و آن شمایل یاد باد //

من آن ماهم که نورش از تو دارم // من آن جانم که جانش از تو دارم // ز تاکستان

جان را پناه است جان را به ما بس // جان را عیان شد جان را به ما بس //