چه شکرانه شویم جان را وصالش که دل جان می طلب دل را فدایش که دل جان را کفایت جان

مرا دردی ست در دل که مرغان بر اذانند // که دائم می زند دل که جانان را بر آید

ما را بندگی خلق کشت ز راه // این بنده پروری ز که آموخت شاه // گر اُفتی بجای من

ز حکمت ز بارش ز رحمت دری // گشاید به دل همچو باران دری // چنان جان ببارد که ناید

از چه رو آید به دل آن حس که عشق // جان خریدار دل است شد آن که عشق //

ما را ز سر یار شد آن راه بهشت // جان مهلت ما داد که شد جان بهشت // کان

انسان شود جان را پدید // او دل بسازد جان پدید // آن اتحاد از این جهاد // آن اتحاد

در دلت رویا بود اما چه سود ای همنشین // سودها باشد تو را گر دل شناسی ره ببین //

خداوندجان ما یاری رساند جنس یاری // بخوانیم وحدتی از جان به یاری // ز نام جان که جان را

مارا ز فوج پستی بردی به اوج مستی // شکر وجودیت باد برما که چون نشستی // عاشق شدم به