گر که دانیم و شناسیم بر رهت // می گذاریم دل ز جان بر مقدمت // خلقت جان ما نمودی

چو بردی و خوردی ز آن بهر کام // بگردد همان فعل تو آن به کام // چگونه روی بی

ای دل آن یار که شد بر سر خود دار بلند // بدان آن دل نشود یار که خواند بر

ز دنیای دنی خود وا رهان جان // که این دنیا سراب است جان به آن جان // مشو غره

ای که این فاصله را بیشه خود میداری // فرصتت باد که ویرانه بنا میداری // آنکه جانانه شد آن

ای آنکه شدی مغرور // از چه شدی از خود دور // رو بر سر درویشان // کن از سر

چون بدیدم رنگ و نیرنگ از چه رو باور کنم // من نه آنم که دگر این رنگ ها باور

حسادت بیشه ی دلی که نشناخت // به وحدت او نشد جان درک و بر تاخت // که گر آگه

عجب شوری فتاده این امان است // که باشد آن ز عشق این را چه حال است // دل آرام

عاقبت منطق شود تدبیر ما // چون که عقل آید چنین تفسیر ما // چون که تکبیر دل آن تسکین