چو جان بر دل به کام و جان به ما بست //
چه باک از اهرمن این غم چه ساز است //
مشو نومید لطفش هست جاری
مشو بر غم که جانت هست کافی
مجو آزار خود در این کله یار
که دنیا را نیارزد غم که این بار
مشو دامش مشو جانم تو ای یار
که تو جانی که جان داری به پرواز
بجو جانی به دل شادی که جانی
نیابی جز به جان دنیا زوالی
که گر بردی تنعم جان دریاب
که گر بر فقر آزادی که جان یاب
ببخش از نعمتت کان را خدا داد
مشو غره که با بادی فنا داد
که هر چه داری از هستی خدا داد
چه زیبایی چه دارایی که جان داد
چه آرایی چه پیدایی چه هوشیار
چه بر درسی چه بر نازی چه بر کار
چه پیوسته به ارثی یا که بر خود
چه باشی هر چه داری آن که جان داد
بیا با ما بیا با ما لب جوی
نشین و قصه ی جانت به ما گوی
بیا جانم بیا جانم بیا جان
که من تو هستم و تو هم که آن جان
بیا با ما بیا با ما بیا جان
بیا جانم بیا این قصه با جان
مخور غصه ببین قصه گذر بود
نماند زان غمی دنیا گذر بود
ببین جانم ببین جانت که رستیم
که گر جانت ببینی جست رستیم
بیا جانم بیا جانم که ماییم
من و تو قصه ایم جان است که جانیم
بیا جانم بیا جانم که جانیم
بیا جانم که جانیم در امانیم
بیا جانم بیا جانم بیا جان
بیا تا خود بیابیم راز آن جان
بیا با هم ز اوییم نی که تنها
خدا را جان بیاب و جان تمنا
جهان در تو تو در آنی جهانی
جهانت جان تویی خود آن جهانی
بجوی از خود بجوی از دل که جان است
بجوی آن جان که خواندش جان نهان است
