مجموعه ای از اشعار عرفانی است که در جستجوی وصلی الهی و رهایی از دنیای مادی، به سوی بی نیازی اشعار این مجموعه با زبان ساده و دلنشین، شوق و درد عاشقانه را در مسیر حقیقت و رهایی بیان میکنند.
به سوی بی نیازی
خداوندا دلم در وصل تو چون است؟ پروانه
اسیرم دل ز شوقت شد نشانه
چو باشی تو چه کم دارم چه حاصل
مرا چون تو تویی پروا مرا
_________________________________________
تویی در خلوتم تکرار بسیار
تو را دارم چه کم دارم چه اصرار
من آن لولی وش سرگشته مستم
که با تو لحظه هایم را به اسرار
_______________________________________
ز عشق و دوری تو در فغانم
ز دوریت صبوری بهر جانم
به جز تو هر که را خوانم سراب است
به سویت بس دوانم من روانم
_____________________________________
