ز حکمت ز بارش ز رحمت دری //
گشاید به دل همچو باران دری //
چنان جان ببارد که ناید غمی //
که جان را بیابی ز آن پیکری
ز جانان نمایان که آن دلبری
ز دوران چه یابی ز جان بهتری
که رامش که دانش که جانش بری
که جز او که باشد که جان سروری
که جان بر وفا خوانده از خود سری
که جز جان نیابی که جان را بری
چه دانی که مرغان چه خوانند سری
که دل برتر از جان نیابد سری
همه رنگ و اغفال و بی پیکری
اگر چه به ظاهر بود پیکری
که جان را به دل بهتر از زان سزان سری
که جان باشد از هر چه آید سری
که جانی که جانی که جانی بری
که گر ره بیابی جهانی بری
که جان شو که جان شو که جان را سری
که از جان ز جانت که جان را بری
نه مدح و نه خواهش که جان برتری
بواقع حقیقت که جان را سری
نه مولا نه مرتاض که جان را رهی
نشاید که جان را سران را سری
براند جهان را ز خود بر شهی
که خیل است خیال است شهی
مشو غره آن را که شد بر شهی
که هر چه که داده بگیرد شهی
که گر آن ز رحمت بداده سری
ز محبوبی و شهرت از آن سری
مشو غره از آن سری کز سری
که هر چه بخواهد همان را سری
که یاران را ز باران شو دری
که مسئولی فراوان آن سری
زکات مهر خود را خوان دری
ز بذل از جان که یاران را سری
که الگو را مرادی از سری
مریدان را چه خوانی از سری
که مسئولی ز دانش مکتبی
که جان را بر هزاران مشعلی
که گر ره را بدانی رهبری
که آید بر تو آن را برتری
و گر ره را ندانی آن سری
نخواهی ماند در رامش دری
صلاحت را تو خود دانی رهی
چو خواهی پیکری یا که سری
انتظار روز خوب آید همی
تا که جان یابیم سراید بر دلی
زانکه دنیا دام راه و مشکلی
تا برآید از دل آن جان مصلحی
