گر نهی دستی به دست گرم دوست //
بر تو خواهد شد به راهش شمع دوست //
گر که نیکی را بخوانی بهر او //
زان بگیرد دست تو جان را که دوست //
گر که خواندی دست یاری بهر او
آن چه شد بر مرحمت پیوند دوست
آن ز نیکی به خلق آیی امان
هر که شد پیوند جان آگه ز دوست
هر که برد بهره ز دل جانش پدید
هان بدان پیوند جان خوان جان که دوست
هر که آید سوی جان دارد جهان
هان بخوان پیوند او جان را که دوست
هر که گوید آن مرو پیوند او
او نداند از چه رو شد آن چه دوست
گر شدی بر دل وفا جانت پدید
شو ز جان بر اشتیاق پیوند دوست
خداوند که جان و خداوند که دوست
بشو بر سر جان که جان را نکوست
ز نیکی به خلق خوان به وحدت ز دید
بدان او تو باشد و تو آن ز دوست
بخوان تا که گیری که دستی ز دوست
ز او آید آن رامشی جنس دوست
ز احوال دل پرس که دل را چه سود
پریشانی است یا که حالی نکوست
ز افعال تو حکمت آید ز خود
نشاید که گویی برآید ز دوست
به گفتار و کردار نیکت بکوش
که آید به تو آن هدایت ز دوست
به امید او روز و شب طی کنی
بمانی امان از خزان بهر دوست
بگیر فکر خود را چه از بند پوست
که آورده گردد شمایل به دوست
به ظاهر مچرخ و مشو دام او
که جان خوانی از جان که جان را نکوست
مشو بی امان آنکه ظاهر فریب
که ظاهر پرستی شود دوری از راه دوست
مکن زان گرانی به خود آن نسود
که گیرد ز تو هر چه داده هم اوست
که داده به ما خود تو شو همدلی
که آنکس که خوانده به تو آن هم اوست
بشو دست او بر امان تکیه کن
که باشد خدای جهان هست که دوست
رها کن که دنیا زوال است مشو
که شد جسم مرده که جانش به دوست
