گفته بودند چه خواهی شدن از ره سفری
که به رفتن بری از این هنر پر ثمری
گفته بودند که دل جان ببرد بر هنری
برود جان ز پی جان به بری برثمری
گفته بودند بشر را سفری درگذری
گفته ها را به دلت برده بُدی از گهری؟
دام سخت است مهل تا ببرد
تکیه بر دام مکن چون گذرد در گذری
ور به شادی و ترنم گذرد رهگذری
ور به زاری و به محنت گذرد رهگذری
خود جفا کردی و خود را به چه دام
خود چه دیدی که بدان دربدری
دل به جان شو و حدیثش سر کن
که نباشد وطنی جز وطنش از چه سری
تیغ بر خانه مزن خانه ی دل جان نگر
زانکه دل خانه ی جان است ز جان دل ثمری
دام سخت است خدا را نظری
تکیه بر خار خزان را نشود کن نظری
قصه ها می گذرد جان به جای
بس که شرمنده شوی روز خزان سر به سری
آن عیان خواهد شدن بر روز وصل
آنکه خواند به برش جان به بری
سوی جان خواهی شتافت
روز دل دولت وصلش سحری
جان به جان خوانی که فرصت را پدید
فصل جانان که ز جان جان به بری
دولت از وصل ز بیداری دل
زانکه جان را به دل از جان به بری
کام دل از جان میسر می شود
آنکه جانان را وصالش به بری
تکیه بر دنیا و دامش بر خطا
جان خود را بطلب زان سفری
نکته سر بسته بگفتیم ز جان آگه شوی
آن دگر از خود برآید ببری یا هدری
دل ز جان زینت کن آن را گهری
که جهان وصل به جان است چه آن را ببری
قصه ها می گذرد چون گذرد در گذری
لیک آن بی هنری گوشه ی بازار بری
بر تو بادا به جهان درک وجود
زانکه ره کوته و انسان سفری
بیت ها آیند و بستند قرار
لیک دانی که چه خوانی خبری
گفته ها سربسته گفتیم با شکیب
لیک دانی چیست جان را اکبری
بر تو بادا جان به کام دل نصیب
زانکه دل ها را بباید بر رهی
دل ز جان بیدار کن جان را یکی
ره شناسی آن جهانی رهبری
خوش براسا کین جهان از جان قرار
نکته ها ی درس را از جان ببری
درس دل درس عقوبت با بدان
درس دنیای خزان کان گذری
نکته ها سربسته گفتیم با شکیب
تا که دنیا را بیابی به رهی
دیگر آن راه خود است بر انتخاب
تا چه خوانی آن به خود آن ببری
بر تو بادا درک جان آن ناجی ات
زانکه از جان خانه یابد به ببری
بر دل آمد تا که خوانیم بر جهان
تا چه خواهی آن بماند به بری
پی بری از آن خطرها در گذر
جان به دل اندازد از جان نظری
درس دل فصل محبت بی دلیل
کان ز جان است اتحاد از جان بری
درس دنیای حساب و انتخاب
درس ره درس فنا آن گذری
بر تو بادا درس خوب زندگی
تا که شاید سوی دل سرگشته گی
زانکه این وادی گم گشته ره است
آن به پیدا کردن جانش رهی
بر تو بادا آن شفای منزلت
زان که دانی که جهان را چه سری
بر تو بادا جان شناس راه او
تا که جان یابی به دل در سفری
بر تو بادا دل شناس معرفت
زان وفای جان بود آن به بری
تکیه بر انسان چون سهو است و خواب
می سراید دل ز جان در سفری
بر تو بادا آن شناس اتحاد
تا که جان یابی ز راهش سفری
آنکه دل را رخ به خودخواهی نمود
آن ز خود خواند ز خود راهی سری
کبر و کام خود بخواندی بر جهان
بر تو بادا درک جان ره ببری
جمله اعضا ی همان یک پیکریم
نی جدا از هم که با هم اکبری
اتحاد دل بگرداند خزان
انتخاب بر دل شود جان به بری
