اینکه من او را بخواهم ز کِنشت //
آن که او جان را شناسد کان بهشت //
قصه ی ما را به دیوان می نوشت //
هرکه او دانست این برقع چه هِشت
عاشقان را نیست بر خود حکم دل
آنچه خوانی ز طَرب آن بنوشت
ابن بهشت و جان به دیده جان ما
جان ما آخر چشاند جان که هِشت
کشت دل از کشت آن فعل است به ما
زنده دارش دل که جان یابد بهشت
کین بهشت نقد با حس حضور
زان چشاند گر بیابی جان که هِشت
جان ز جان دل زنده دار و جان بخوان
جان خود جانت عیان کن کان بهشت
