عشق بر دل ما جان بسُراید که سُراید //
هجران به سَر آید که ز جان؛ جان بسُراید //
زان راز جهان بر دل ما جان ثمری بود //
پیوسته به ما هست و ز جان دل ثمر آید //
آن کون و مکان را ز جهان بر سر جان است
زان جان دل از جان به بر آید که سُراید
آن دل که ز جان؛ جان بسراید
هم او که ز جان؛ جان طلبد زان اثر آید
فی الجمله مشو دام ره کین به قضاوت
آن جان که بخوانده به دل از جان به بر آید
اعتبار سخن عام ندارد ثمری زین سر کج
زانکه جان خوانَد و جان داند و جان را که سُراید
مشو در دام خود از سر ز تکبر
آنکه جان خواند؛ بداند ز چه رو بر ثمر آید
آنکس که به دل کینه و کبر است
دل را نشود زانکه ز خود دردسر آید
زان بی خبر از دل که جفا بیشه ی او بود
راه سر خود بهر سر از سر بسراید
زان دل که ثمر ریشه ز جان بود
راهش بشود جان که ز جان؛ جان بسراید
از کوزه ی سر؛ سر بسراید که سَر آید
آن را که هدف جان بود از جان بسراید
زان کور دل بی ثمر از دل چه بخوانید
تا جان نشود راه سر از جان نسراید
پیوسته شد این را هنر از فطرت انسان
تا جان که ز وحدت به دل از جان بسراید
آن را که ز جان شد به دلش ره
از خود اثری نه که ز جان بر اثر آید
پیوسته شد این تا به قیامت
تا جان به سر آید و زجان؛ جان ببر آید
از جور مکن ناله که جان را ثمری هست
پیوسته شد این جان که ز جان بر ثمر آید
جان گوید و دل روید و خسبد
آنکس که شناسد دل و از جان بسراید
جان ها همه بستند به پیوند
جانی که ز جان؛ جان بسراید به بر آید
دیریست که دل می طلبد چشمه ی عشقش
زان راز ز جان دیده به دیده به دل آید
