ز جان سرشتم آمد و نشست روی ز مست //
بگفت بخوان به نام جان که جهان ز جان ببست //
تو از بلاد معینی نه از بلاد خزان //
بخوان ز جان که جهان را ز جان ببست //
به نام نامی جان بخوان ز جان
ز جان بخوان که جهان را ز جان ببست
کزین کجاوه ی شکسته ی بی پروا
همان بجوی که تو را آورد لب جوی به رست
مرو از دل که دنیای دون به سکون
که از سکون هم بروی سوی او که سبو ببست
مکن ملامت عاشق که مست رست
که ز آگهی ازجان ز جان برست
مجو ملامت دل که جان به روی
کزین کجاوه هر آنکه عاشق بیدل بود برست
ز بی کسی مزن از دل صدای سر
که بی کسی نه به ما بست که جان ببست
جهان و هر چه در او هست مختصر است
ز جان بجوی که ز جان جهان ببست
دل ز جان عیان شو و دنیا به کام گیر
که ز جان همی توان ز جهان خوشی ببست
دل ما نسیم جان است و ز جان دلی خوش است
که همی گشاید این دل که ز جان عیان برست
دل ما نسیم جان است که جهان ز جان بدست
دل ما نسیم جان است که جهان ز جان ببست
جان جلوه ای از دل به جهان بست نشان
زان طره نهان است که جان راز ببست
جان را به جهان طره او دل خوش دار
زان بی خبر از دل نبرد دل که جهان زان جان بست
ما را به جز از دل که ز جان آگاه است
چیز دگر از جان نبرد زانکه ز جان آگاه است
سرمایه که جان است کز آن راه نشان
ما را زجهان بس که ز جان ما را رست
