رو برو بر سر آن سلسله ی موی کمند //
که نباشد غم ما سلسله از موی کمند //
آن بشد بر ره آن بیشه که آن ریشه خود //
زان چه رخ بازی نماید زانکه دنیا بند راه آن کمند
زانکه آزادی ز آن ریشه در این بیشه ی دل
زان نیابی تو ز آن چند که آن تیشه که بند
خوش بِرانی که جهان محتمل است
در نمانی زین تغابن راه سر آن را که بند
رفته را بدرقه راه شویم از دل خوش
دل نه آنست که ماند ز جفا بر آن بند
