ملامت گر احرار دلت گو رمضان باش //
نیابی به مجال دل از آن راه نشان باش //
صوفی دل خبر از جان بدهد دل هوش دار //
گو به رفتن پی سَر سِر ندهد آسان باش //
کین حکایت نبرد راه به مقصود به منزل ره دوست //
ببر از چهره تکبر ز می دل که جهان را جان باش
گر گذر بر تو نکرد و سر پیمان بشکست
تو بگردان ره از او وز پی جان بر دل باش
مکن این جور به خود وز پی دل با ما باش
چو بگردی ز ره سر دل ز جان آرام باش
به جهان عهد خود از یاد مبر
به سر وصل به جانان به دلت حکم روان باش
آن پری جلوه که از راه خطا رفت چه حاصل
گو بر سر دل بر سر جان راه و نشان باش
گر ندیدی به ثمر راه خزان راه جفا را
برگرد ز خاری و جهان نام و نشان باش
چون بگشتی آشنا رازش بجو
آن بوقت دل بجو اسرار دل از جان نشان باش
گر بدانی دل بگردانی ز غم
کین برآمد سود و رامش ثمر آن باش
