ای که گفتی عاقبت ما را بهشت //
سوی ما آمد هوای آن بهشت //
آن بشد بر ما که کامش در زمین //
آن به جان خوانیم سازیم دل بهشت //
در طریقت شکوه از دنیا مکن
کین همان راهی که سازی بر بهشت
ما ز دنیا غافل و غافل ز خود
آن به ساز دل شنو جان است بهشت
این بهشت خود نوشت آمد به ما
آمد آن از جان به درکش راه چشت
گر که دانی خود توانی آن بساز
می توانی آنکه جان درکش بهشت
این جهان فعل است و دنیا ما نوشت
می نویسیم فعل نیکی بر نوشت
این نوشت خود نوشت شد سرنوشت
از چه رو گویی که جان او را نوشت
آن به آگاهی که راهش حاجت است
آن بکوش تا خود شناسی در کنشت
از برفتن سوی آگاهی روی بر سوی جان
چون به ظلمت نایدت آن را بهشت
ما به ظلمت آمدیم در این جهان
تا به قدر و ارزش خود پی بریم کامی به چشت
آن شب قدری که گویند پی نوشت
آن به شب نی آن به لحظه شد بهشت
قدر خود دانستن آن جانی که ما
لحظه بر قدر و شناس جان بهشت
نقطه عطفی که بر آمد بر جهان
آن چرا از چه بشد بر ما نوشت
گر بدان آگه شوی از راز آن
دل بگردانی روی بر سوی جانت آن نوشت
پی نوشت این سرشت خود نوشت
شد سلامت در پی جان به نوشت
گر که خود را یابی آن جشنی به دل
زانکه عید دل همان لحظه به چشت
پس بساز بر دل به راه زندگی
تا که رشدت آیدت از آن سرشت
آن سرشت خود نوشت شد سرنوشت
آن به راهی که نوشتی بر بهشت
هان اگر پیدا شوی بر آن حجاب
بر تو آید از سرشت آن را به کام و درک و چشت
دام سخت است مبادا گم شوی
آنچه از حلقه ببردی بهره بر آن را به چشت
رحمت عام الهی حلقه ها
آن به رحمت می گشاید در بچشت
این همان لطف عظیم و رحمت است
آن بجش آن لذت از آن رو بهشت
هر کسی گیر از گرفتاری بجاست
سفره پهن است گیر خود وا کن به چشت
آن نوشت خود به هشت سرنوشت
آن درون تو بود آن را بچشت
لحظه را دریاب آید آن پدید
لحظه از جان پر ز می کن بر کنشت
آن موانع را ببر از خود که تا از اشتیاق
جان بیابی آن ز رحمت جان بهشت
اشتیاق است اشتیاق است اشتیاق
مزد هر کس بر گرایش آنچه هشت
پس به شادی شو رهی بر متقی
آن به ناله نایدت جان را بهشت
فکر نالیدن ز سر کن آن برون
زانکه حزن آرد برایت زشت چشت
هر چه هست در حال خوب و شادی است
پس بنوش آن رحمت و آن رو بهشت
